In het voorjaar wandelden we op een mooie zondag met hond Joop naar een bekende uitspanning. We dachten er iets te gaan drinken op het idyllische terras. Maar er klopte iets niet. We werden bekeken met een blik van wat krijgen we nou? En jawel. ‘Menéér… dit is een beslóten feest, hoor’, bitste een dame die de indruk wekte de hele morgen voor de spiegel te hebben gestaan om haar jurk uit te zoeken. Ze was niet van plan daar zomaar wat voetvolk in spijkerbroek bij in de buurt te dulden. En al helemaal niet met een hond.
Het gevoel een ongenode gast te zijn, bekruipt me tegenwoordig wel vaker. Precies een jaar geleden hakte ik een knoop door: het moest uit zijn met mijn ernstige overgewicht. Nog los van de medische noodzaak (diabetes lag op de loer) werd een blik in de spiegel onverdraaglijk. De knopen dreigden van mijn overhemden te springen en het strikken van mijn schoenveters werd een dagelijkse krachtproef. Ik moest mijn latente boosheid – waarom kan de ene persoon zakken patat eten zonder een gram aan te komen, terwijl elke pinda mijn vetlaag doet aanzwellen? – maar eens omzetten in energie en aan het werk gaan.
Dus kwam er een diëtiste in beeld. Lonneke heeft er niet alleen voor gestudeerd, ze is ook een leuke meid bij wie je niet wil afgaan. Ik volgde braaf haar voedingsadviezen op zodat ik de weegmomenten bij haar zonder parelend zweet op het voorhoofd tegemoet kon zien. Thuis had ik voor dat wegen een absurde routine ontwikkeld. Plassen, scheren, navelpluis verwijderen, gebit flossen, wenkbrauwen bijknippen, neus snuiten, nagels knippen, neusharen trimmen… niets werd aan het toeval overgelaten. Ik zou en moest zo licht mogelijk op die weegschaal stappen. En misschien vergeet ik nog wel een vrolijke activiteit te noemen die ook weer wat cc’s, eh, grammen, kan schelen.
We zijn 12 maanden verder en 31 kilo lichter. Mensen die me lang niet gezien hebben, aarzelen soms om er iets over te zeggen, voor het geval ik iets onder de leden mocht hebben. ‘Goh, eh Jan… jeetje… bewúst?’ Ja dus, bewust. Cholesterolgehalte, glucose, bloeddruk… al die waarden zijn nu (afkloppen) dik in orde. Hardlopen is weer een vast onderdeel van mijn leven dankzij een sportpodoloog die mijn chronisch ontstoken achillespees wist aan te pakken met een paar steunzolen van heb ik jou daar. Drie acupunctuurbehandelingen deden de rest. En zo is kleren kopen niet langer de hel op aarde en een blik in de spiegel weer enigszins te harden. Dat ik me fysiek fitter dan ooit voel, is natuurlijk de grootste winst.
Maar dat ongemakkelijke gevoel blijft. Alsof je er – net als op dat terras – toch niet echt bij hoort. Ik voel me soms betrapt: met een of andere truc heb ik me in de klasse van de happy few gewurmd. Ja, zo zag ik jullie – slankerds – altijd: de happy few. De angst dat ik terugjojo naar mijn natuurlijke verschijningsvorm, is groot. Daarom… besloten of niet, mag ik nog even rondlopen op jullie feestje? Nee, een pilsje hoef ik niet. En die bitterballen laat ik ook maar weer aan me voorbijgaan. Afvallen, het blijft een vorm van masochisme.