Roepende in de woestijn

Mijn leeftijd maakt dat ik me de verloren WK-finales van 1974 en 1978 nog goed kan herinneren. En die van 2010 kwam er nog een beetje achteraan kakken. Die wedstrijd bekeek ik tijdens onze vakantie in een of ander café in Ottawa, Canada. Vooral de doodschop die Nigel de Jong uitdeelde aan Xabi Alonso staat nog op mijn netvlies. Veel duidelijker dan de uitslag. De verbaasde blikken van de Canadezen en de ook aanwezige Spaanse supporters richting ons - oranje uitgedost volk - deden je van schaamte dwars door de vloer naar de bierkelder zakken.

https://www.youtube.com/watch?v=CexJn5kg-90

Een van mijn grootste angsten is dat Oranje uitgerekend in Qatar wel wereldkampioen gaat worden. Dat we juist tijdens het Toernooi van de Schande dat sportieve succes gaan boeken. Dat de 6.500 dode arbeiders vooral ter meerdere eer en glorie van ons blijken te zijn gestorven. Opdat het Holland Heineken House-publiek in polonaise door die zandbak olééé, olé, olé, olééé kan gaan brullen. Huh? Wat?? 6.500 doden? Loop toch niet te nuilen, pannenkoek! We zijn we-reld-kam-pi-oen!

Ja, Wereldkampioen van de Corruptie. Vlaggendrager van de Dood. Maar who cares, want Bergwijn prikte hem erin. O zeker. Voorafgaand aan het toernooi spreken we er allemaal schande van. Belachelijk dat het in Qatar plaatsvindt, toch...? Het is daar bloedheet. En oh ja, ze zijn daar ook niet zo lief geweest voor de immigranten die de spookstadions moesten bouwen. Maar straks liggen de supermarkten gewoon weer vol met al die oranje rommel. Moeten we weer voetbalplaatjes sparen. Of er komt weer een randdebiel die het zoveelste leeuwenpak aan de man gaat brengen. Schortjes met oranje doodskisten gingen namelijk toch iets te ver.

Afijn. Voor Abdullah, Yousef en Ali en al die anderen die het niet meer kunnen navertellen wil ik het graag zijn: de roepende in de woestijn.