Goed. En toen kwam er dus toch een nieuwe tv in ons huis. Met lockdown en een geannuleerd stedentripje voelden we ons al zielig genoeg om de aankoop te rechtvaardigen. Zelf was ik al tijden jaloers op al die mensen met flitsende smart-tv’s die van alles konden bekijken op dat ding. Daarvan leek de promotie van YouTube van pc naar het prachtige, grote VF8-16ZK4UK/PPIU Ultra GTQSW-scherm met ambientgeluid – oh nee, licht - mij toch wel het summum. Vooral om live concerten van je favoriete bands kamerbreed te kunnen bekijken, ook al zijn de oudere opnamen op dat supersonische ding dan wat ‘mottig’.
Dan is er natuurlijk nog Netflix. In de afgelopen jaren nam ik al een stuk of vier keer zo’n gratis proefmaand voor op de laptop. Met steeds een nieuw account vanaf een ander e-mailadres. Maar hoezeer we ook ons best deden, we bekeken hooguit één aflevering van één serie. Daar bleef het bij. Te veel te doen, te veel aan de kop. En bovendien: hadden wij al niet een abonnement op NPO Start Plus? Voor drie euro in de maand kun je daar de tv-programma’s en series zien die je écht boeien. Maar waar we ook al niet echt de tijd voor konden en kunnen vinden.
Omdat mijn lief en ik allebei ons Spaans een beetje willen bijhouden, moesten we – met nota bene een heuse Netflix-knop op de afstandsbediening – nu toch echt eens naar La Casa de Papel kijken, zo drukte iedereen ons op het hart. Vooruit dan maar weer. Ik maakte me op voor de vijfde gratis proefmaand Netflix, maar daar hebben ze ontdekt dat ik niet de enige was die het zo deed. Die vlieger ging niet meer op, we zouden en moesten ons abonneren.
Goed dan. Dat is nu een goede week geleden. Maar elke keer dat we die Netflix-knop indrukken, zakt de moed ons in de schoenen. Al die films, al die series, mijn hemel. Hoe doet iedereen dat toch, dat ‘netflixen’? Na twee afleveringen van serie 1 denk je, ja maar nu moet ik naar serie 2. En had serie 3 ook niet hele goede recensies gekregen? Maar dan vergeet je weer waar je was gebleven in serie 1. En trouwens, je hondje moet poepen, het gft aan de straat, de afwas gedaan.
Ik ben die slow-tv van Omroep MAX weer extra gaan waarderen: de geruststellende nietszeggendheid van Bed & Breakfast bijvoorbeeld. Waarin een stel zegt dat het ‘hier helemaal geen vakantiegevoel van krijgt’ maar op het moment suprême richting gastheer en -vrouw alleen maar stamelt dat het kledinghaakje wat hoger kan. Of Verborgen Verleden waarin je kunt zien dat de betover-, over-, over-, overgrootvader van Eric van Muiswinkel toch maar mooi was opgeklommen van bakker tot wethouder in Den Haag. Hoe leefde je al die tijd zonder die wetenschap? Heerlijk, gewoon afgeronde programma’s. En klaar. Dezelfde programma’s die we bekeken op… onze oude tv.