Toen ik als joch van een jaar of 10, 12 nog wel eens met mijn ouders ter kerke ging, vond ik de momenten waarop er gezongen werd nogal verwarrend. Stiekem vond ik een aantal liedjes best mooi, zeker de kerstnummers die tijdens de nachtmis de kerkelijke revue passeerden. Maar om nou mee te zingen met je moeder die trouwens een sprankelende sopraanstem had… ‘Da dee de nie als jonge’ zong Gerard van Maasakkers al. Je zat liever met een quasi-verveelde blik de goegemeente in je op te nemen, dan dat je ook maar één noot in de richting van het altaar en de Almachtige stuurde. Hoe indringend Hij me ook aankeek vanuit de apsis van de Theresiakerk, met die strenge ogen die je altijd volgden. Terwijl die drang tot zingen er diep van binnen best was.
De laatste 13, 14 jaar heb ik het ruimschoots goedgemaakt. Inmiddels ben ik toe aan mijn vijfde koor. Een van de voorgangers was een groot wereldmuziekkoor. De extraverte en gepassioneerde dirigent drukte er zijn stempel op als geen ander. Dat ik er niet meer zing, heeft alles te maken met een scheiding der geesten, een conflict dat niemand wilde maar dat escaleerde door… ja, door wat eigenlijk? In ieder geval trokken zo’n 15 mensen, waaronder ik, hun conclusie. Pijnlijk, want het was een koor dat met zijn repertoire en ideële instelling bijzondere projecten ondernam. Een jaar of twee geleden zag ik het voor het eerst na lange tijd weer optreden. Daarmee werd een streep gezet onder het verleden, precies op de plek waar de kiem voor het malle conflict ooit gelegd werd: de Nijmeegse Stadsschouwburg. Om zanger Bill Fay te citeren: ‘Every battleground is a place for sheep to graze’.
Het koor zong even passievol als destijds. Toch voelde ik geen enkele aandrang meer om terug te keren. Alles kent zijn tijd en die wordt nu besteed aan vocal group Voix Là in Beugen, daar waar niemand – in tegenstelling tot de stedelijke culturele elite – zijn wenkbrauwen optrekt als ik er mijn Brabants van stal haal. Al gebeurt dat meestal pas tijdens de nazit in ‘t Posthuis, het café naast de kerk en tegenover het dorpshuis waar we repeteren. Het gaat er in Beugen zo ontspannen aan toe als het klinkt. Nooit een wanklank. Tegelijkertijd steekt het koor zijn ambities niet onder stoelen of banken. Dit tijdperk mag dan bol staan van de sociale media, Voix Là krijgt de zaken verbijsterend eenvoudig voor elkaar dankzij banden van mens tot mens waar geen wifi of 4G aan te pas hoeft te komen. Banners? Vormgeving en drukken van een flyer? Een professionele fotoshoot? Een adverteerder om uit de kosten te komen? In deze regio, waarin de Maas de provincies Brabant en Limburg van elkaar scheidt én bindt, kennen we samen allemaal wel iemand die ons uit de brand helpt.
Het repertoire schiet alle kanten op: van Bach tot Bacharach, van Kate & Anna McGarrigle tot Bizet en van Fauré tot Friederichs, onze dirigent. Er zijn nummers bij die ik in mijn vrije tijd nooit zou beluisteren. Maar zelfs een liedje van BLØF kan ik hebben bij Voix Là. Als een samenklank op zijn plaats valt, als de solist van dienst – die voorheen misschien liever op de achtergrond bleef – boven zichzelf uit stijgt én als een slotakkoord het publiek vochtige ogen bezorgt… dan begrijp je misschien waarom ik elke week uitkijk naar een warm bad in Beugen.