Een zenuwenlijder die als een gek over het podium rent om zoveel mogelijk bordjes draaiende te houden op zwiepende stokjes. Het was een bekend nummer in het variété. Tegenwoordig doen we het gewoon zelf. We noemen het multitasken. Wie zoveel mogelijk taken en klussen tegelijk kan uitvoeren, is het mannetje. Of het vrouwtje: die schijnen er beter in te zijn dan mannen. Iets met het instinct van de moederkloek, je kroost zo goed mogelijk kunnen verzorgen en zo.
Inmiddels draait ons bestaan zo dol, dat multitasken een eerste levensbehoefte is. Technologische ontwikkelingen maken dat we niet meer alleen in de weer zijn met sporten, televisie kijken en boeken lezen. Om de vijf minuten gaat de hand in de broekzak richting smartphone. Gadgets en apps hebben ons gegijzeld en geconditioneerd. We weten het, maar blijven desondanks de nieuwste Samsung Galaxy of iPhone met een luid hosanna begroeten. Met snufjes die ons weer verder in beslag zullen nemen. Omdat ze ons leven zo veraangenamen.
Als ik iemand tegenkom die ik lang niet gesproken heb, reageer ik steeds vaker verbaasd op belangstellende vragen. ‘Daar heb ik het toch uitgebreid over gehad op Facebook, was je dat vergeten?’ Nee, dat was de persoon niet vergeten, hij heeft het gewoon niet gezien. Want, domme Jan, er zijn echt nog mensen die niet op Facebook zitten. En diep van binnen ben je jaloers op ze. Dat zij de verleidingen wel kunnen weerstaan, en jij niet. Dat zij niet twitteren, en jij wel. Dat zij nog de rust vinden om een boek te lezen, en jij niet. Dat zij zich niet druk maken over de vraag of die foto facebookwaardig is, en jij wel. Dat zij dat You Tube-filmpje aan zich voorbij kunnen laten gaan, en jij niet. Dat zij niet weten wat populistische politici nu weer de wereld in kotsen, en jij wel.
Inderdaad, hier schrijft een zenuwenlijder met een hang naar singletasken. De focus op één ding tegelijk. Toen ik laatst op bezoek was bij een collega-tekstschrijver, maakte hij me attent op de mij onbekende Pomodoro-methode. Zo genoemd omdat de Italiaanse bedenker zijn werk structureerde met een kookwekkertje in de vorm van een tomaat. Niets bijzonders hoor: 25 minuten werken aan één taak, vijf minuten ‘break’ waarin je even wat anders mag doen. Wij hebben precies zo’n tomaatwekkertje in de keuken staan. Als ding. Driedimensionaal. Gewoon vast te pakken. Met je handjes. Maar wat doe ik? Ik download een Pomodoro-app vanuit de Apple-store. Ja kijk, zo wordt het nooit wat.